Voor het eerst in veel jaren, vertrekken we niet om 4u in de ochtend. Met de mobilhome kunnen we de heenrit een heel stuk flexiebeler aanpakken en indelen. Op het ogenblik dat alles is ingepakt, vetrekken we. Het is op dat moment rond 14u. We hebben geen haast want in de Alpen is het momenteel (en de eerstvolgende dagen) niet zo'n goed weer. Onderweg houden we het echter droog. Dat rijdt alvast een heel stuk plezanter en veiliger dan bij regenweer. We rijden bovendien op cruise-control aan 90 km/u waardoor we op het rechter rijvak van de autostrades in de vaste stroom van het vrachtvervoer komen (die allen op cruise-control aan dezelfde snelheid lijken te rijden). Dat maakt het rijden echt wel ontspannend.

Aan het begin van de Vogezen stoppen we voor het avondeten in de mobilhome. Daarna rijden we door tot aan 'aire de Haut-Koeningsbourg'. Het is er perfect voorzien voor comperovernachtingen. Ruime plaatsen, zeer verzorgde toiletten, uitgebreide winkel, gratis wifi,... M.a.w. de perfecte tussenstop om de heenreis te breken. We hebben op dat moment 510 km gereden en zijn dus over halfweg.

We hebben het de hele dag droog kunnen houden, maar rond 21u30 gaan de hemelsluizen zwaar open. Gelukkig zitten we lekker droog binnen.

We hebben een rustige nacht gehad, maar het typische geruis van de snelweg was toch tot binnen in de mobilhome te horen. Als we hier ooit nog zouden staan (misschien wel op onze terugweg), zetten we ons aan de achterzijde van het gebouw op de parking, dat neemt het lawaai eigenlijk volledig weg. We ontbijten in de mobilhome en zetten daarna onze weg richting Chamonix verder.

Onderweg hebben we vrij mooi weer. Op de middag staan we op een parking in Montreux met mooi uitzicht op het meer van Genève. Op dat ogenblik is het zelfs heel zonnig.

Rond 15u30 zijn we in Chamonix. We kiezen ervoor om eerst op camping "L'Ile des Barrats" te gaan kijken of er plaats vrij is (we hebben immers niks op voorhand vastgelegd, dus misschien wordt het af en toe wel zoeken naar een geschikte plek). We hebben onmiddellijk geluk: er zijn nog een aantal plaatsen vrij. Deze camping is een perfecte 'uitvalsbasis' voor de wandelingen die we in deze streek gepland hebben. We reserveren meteen voor 4 nachten. We krijgen meteen ook 4 kaartjes waarmee we gratis alle bussen in en rond Chamonix kunnen nemen. We mogen zelfs zelf de datum invullen tot wanneer de kaartjes geldig zijn (?). We zetten er voor de zekerheid maar meteen een hele week op.

Vanop onze campingsplaats zien we nog niet veel van de omringende bergtoppen. De wolken hangen veel te laag. De Mont Blanc zou normaal vanop onze plek zichtbaar moeten zijn, maar vorlopig zien we enkel Glacier des Bossons, die opvallend laag in het dal komt, lager dan de boomgrens. Dat zie je niet zo vaak.

We kunnen 's avonds buiten eten, maar kort daarna is de regen toch van de partij. Spijtig. Het lijkt erop dat we de komende dagen zullen we moeten leven met regelmatige regenbuien. Aan de receptie van de camping geven ze ons mee dat het zo al een hele tijd aan de gang is en het meestal in de voormiddag het beste weer is, om dan na de middag dicht te trekken en te regenen. We zien wel wat morgen brengt.

Op de camping vallen de vele nationaliteiten op. Wat een'melting pot' aan nationaliteiten en culturen. Het maakt het wel uniek. Opvallend veel wagens en mobilhomes uit Centraal-Europa. Ook heel wat Britten. Er staat zelfs een Noor. Het gaat hoofdzakelijk om mensen die hier echt wel zijn om te wandelen en te klimmen. Er zijn opvallend veel Aziaten. Naast de sanitaire blok is er een overdekte ruimte met grote eettafels. Daar staan ze op kleine gasvuurtjes uitgebreid te koken ... het ruikt er heerlijk.

De hele nacht zondvloed gehad. Harde regen tot in de vroege uurtjes. In de veronderstelling dat de dag (letterlijk) in het water dreigt te vallen, slapen we wat uit. Wanneer we opstaan, lijkt het weer toch wat open te trekken en besluiten we onze geplande tocht toch aan te vatten (tijdens de Intersoc-vakanties, waar we vaak met berggidsen op stap zijn gegaan, was hun motto steevast dat 'de thuisblijvers altijd ongelijk hadden'). Zolang het weer niet tot gevaarlijke situaties leidt is het altijd beter erop uit te trekken dan gewoon binnen te blijven zitten. Wachten op een superdag heeft de eerstkomende dagen toch geen zin. We zullen het moeten hebben van opklaringen afgewisseld met buien. We zullen de zichten op het Mont Blanc-massief vandaag wel moeten missen, want daarvoor is het weer echt niet goed genoeg.

We rijden met de bus tot aan 'Les Praz'. Dan gaat het met de lift in 2 etappes (eerst een gewone bak, daarna een natte stoeltjeslift) tot aan Index de la Glière. We ztten hier in het massief van des Aiguilles Rouges (genoemd naar de typische rode ochtendgloed op de bergen - iets waarvoor we dan een andere keer moeten terugkomen om vast te stellen of de naam correct gekozen is). Vandaag heeft het meer iets weg van 'Les Aiguilles Gris' :-)

Boven aangekomen, start onze wandeling. Tot Col de la Glière gaat het goed en blijft het open en droog. Vlak ervoor is er nog een leuke passage waar wat handen en voetenwerk aan te pas komt, maar niks gevaarlijks. Met zicht op Lac Cornu en gezelschap van een groep steenbokken vlakbij, eten we onze picknick op. Maar dan verandert het weer razendsnel. Eerst lijkt het op een wolk die uit het dal naar boven komt en wel zal voorbij drijven, maar op amper 2 minuten tijd trekt alles dicht en zien we het wandelpad nog amper liggen. De regen laat vervolgens niet lang op zich wachten. Het heeft geen zin om wat verder door te stijgen om zicht te hebben op Les Lacs Noirs. Alles zit nu gehuld in een dikke mist. Op zo'n moment is een wandelGPS een bijzonder handige gids. Het lijkt nog even wat uit te klaren op het ogenbik dat we langs het Lac Cornu lopen, maar dan trekt het voor een hele tijd onverbiddellijk dicht en trekken we de kap van onze regenjassen goed over ons hoofd. Behoedzaam passeren we nog enkele kleine sneeuwveldjes.

Pas als we zicht hebben op de kabelbaan van Planplaz (ons eindpunt) klaart het terug wat uit en kunnen de regenjassen terug in de rugzak.

Als we met de lift beneden zijn, doen we nog wat inkopen in Chamonix en eten er ook een ijsje.

Het is een frisse avond. Niet aangenaam om buiten te zitten, maar het klaart wel al wat uit. Morgen zou het de best dag van de komende paar dagen moeten worden.

Als we opstaan is er geen wolkje te bespeuren. Wat een verschil met gisteren. Dit wordt een topdag!

Op enkele minuten stappen van de camping is er een bakker waar we - net als gistsren - 3 stokbroden halen: één als ontbijt (dat we buiten nemen) en twee voor onze picknick. Bij het ontbijt zien we voor het eerst de Mont Blanc in vol ornaat, badend in de zon. Het lijkt van hier beneden niet echt de hoogste bergtop, laat staan dat de Mont Blanc overkomt als de hoogste berg van Europa. Dat komt wellicht doordat de top nogal afgeplat is. De Matterhorn of bv. de Eiger benaderen de Mont Blanc qua hoogte, maar zijn een stuk imposanter als je er vanuit het dal naar kijkt.

Na het ontbijt rijden we opnieuw met de bus naar 'Les Praz' voor een 2-de wandeling op rij in het massief van des Aiguilles Rouges. Deze keer gaat het richting Lac Blanc. Een bekende en populaire bestemming. Dat merken we al bij de lift naar Flégère: het is aanschuiven in zig-zaggende rijtjes zoals in een pretpark... nog nooit eerder meegemaakt. Opnieuw vallen de talrijk aanwezige Aziaten op.

Het eerste deel van de wandeling gaat bergop tot aan Lac Blanc. Onderweg hebben we steeds zicht op de Mont Blanc, de Aiguilles du Midi, de andere pieken van de Mont Blanc-groep en de talrijke geltsjes er tussenin. Een prachtig beeld vanaf de andere kant van het Chamonix-dal. Zoals verwacht is het aan het Lac Blanc behoorlijk druk ... maar het is er dan ook mooi om te vertoeven. We picknicken aan het meer. Daarna dalen we af via de Lacs des Chéserys. Dat brengt ons finaal op het pad dat bekend staat als 'Grand Balcon Sud'.

Te Flégère nemen we opnieuw de lift naar 'Les Praz' en vervolgens de bus naar Chamonix-Sud. We zijn rond 16u30 terug aan de mobilhome. Na een verkwikkende douche en wat rust in het zonnetje halen we pizza.

Als de zon achter de bergtoppen verdwijnt, koelt het snel af. Rond 21u begint het opnieuw te regenen. Maar hoe dan ook was het vandaag een topdag en hebben we de Mont Blanc-regio in al haar pracht leren kennen.

Een uitgeregende dag, vandaag. We slapen uit en brengen de voormiddag samen door in de mobilhome.

In de namiddag wandelen we met onze regenjassen aan naar Chamonix (met uitzondering van Jonas, die blijft liever in de mobilhome). We gaan er wat winkelen. Voor papa vinden we een korte broek en T-shirt bij Quechua en voor Lisa een T-shirt bij Superdry. We doen nog wat inkopen in één van de supermarktjes en keren dan terug. We gaan op de terugweg zien naar de camperplaats op de parking van het dalstation van Aiguilles du Midi. Misschien kunnen we daar ook eens een nacht staan. Er zijn een aantal parkeerplaatsen specifiek voorzien voor campers en er kan vers water genomen worden. Eventueel te onthouden voor een van de komende dagen. Als we op de camping aankomen, verlengen we er ons verblijf daar alvast voor een extra dag.

We kunnen het avondeten buiten nemen, maar kort daarna begint het opnieuw hevig te regenen. Het zit niet echt mee vandaag. Morgen belooft het opnieuw een betere dag te worden. We leven op hoop. 's Avonds worden er enkele afleveringen van Allo-Allo doorgedraaid. Die blijven na al die jaren leuk om naar te kijken.

Wanneer we opstaan, hangt er nog volop lage bewolking en mist in het dal. Maar die trekt zichtbaar omhoog. Papa haalt opniuw 3 stokbroden bij de bakker vlakbij en tegen het moment dat we aan het ontbijten zijn, ligt de Mont Blanc al volop te schitteren in de zon. Na een eerdere dag vol regen, belooft het vandaag zonnig te worden.

Het doel van vandaag is 'Le Grand Balcon Nord' en de gletsjer 'Mer de Glace'. Deze tocht ligt aan de andere kant van het Chamonix-dal dan 'Le Grand Balcon Sud' waar we eergistsren hebben gewandeld naar ondermeer het Lac Blanc.

Voor deze tocht moeten we het eerste deel nemen van de kabelbaan naar Aiguilles du Midi. We zijn al om 9u aan het dalstation (dat op een 10-tal minuutjes wandelen van de camping ligt), maar tot onze grote verbazing krijgen we een nummertje toegewezen en wordt meegedeeld dat we moeten rekenen op een wachttijd van ongeveer 1,5u! We hebben het nummer van lift 29 ... en net op dat moment wordt trip nr. 19 in-ge-board. Het lijkt wel op de aanpak in een luchthaven. De meeste mensen gaan effectief tot aan Aiguilles du Midi, wat zondermeer een uniek uitzicht oplevert, maar meteen ook een gat in je budget slaat. Voor één volwassene moet op ongeveer 80 EUR gerekend worden, terwijl je er eigenlijk niet veel meer kan doen dan rondkijken en terug naar beneden komen met de kabellift. Dan is de trip naar bv. Jungfraujoch toch een stukje leuker omdat je daar over de gletsjes nog een wandeling kan maken naar de Mochsjoch hütte.

Wij stappen dus uit aan het tussenstation. We hadden het misschien beter in de omgekeerde richting aangepakt: eerst met het treintje naar 'Mer de Glace' om pas in de latere namiddag de lift naar het dalstation van Aiguilles du Midi te nemen. Het is immers spijtig dat we zoveel tijd van deze zonnige ochtend verliezen. De eerste wolken komen reeds opzetten en ervaring leert dat het dan op een uur kan aankomen om al dan niet het zicht op de bergen nog te hebben. Rond 11u kunnen we eindelijk aan onze wandeling richting 'Mer de Glace' beginnen. Halverwege nemen we onze picknick. Aan de overkant van het Chamonix-dal hebben de wolken zicht over de toppen genesteld en vormen over de lengte van het hele dal een haast kaarsrechte horizontale lijn. Wie op dit moment daar richting Lac Blanc wandelt, zit wellicht in de mist. Aan de kant waar wij lopen, valt de bewolking voorlopig nog mee.

Wanneer we aan 'Mer de Glace' aankomen hebben we geluk en is nog niet alles dichtgetrokken. De wolken lijken speciaal voor ons een stukje te hebben open gelaten waardoor we de gletjes en de bergtoppen helemaal achteraan nog kunnen zien. Het trekt wel zienderoge dicht . Dus toch spijtig dat we 1,5u hebben verloren met het wachten op de lift. Het had ons anders een nog veel wijdser zicht op het landschap rond 'Mer de Glace' gegeven.

Ook hier is het frappant hoe op amper 100 jaar tijd de gletsjer een schim geworden is van wat deze ooit was. Aan het treinstationnetje maken foto's van 1915 en nu het verschil duidelijk zichtbaar. Wat gaat de volgende generatie hier nog van zien? Ze zullen het met Google moeten doen, als dat tegen dan nog bestaat :-).

Als we met het treintje in Chamonix aankomen, eten we er nog een bijzonder lekker ijsje (aan een winkeltje dat haast een eindeloze variatie aan smaken aanbiedt). Daarna doen we nog wat inkopen in een supermarktje en keren we terug naar de mobilhome voor het avondeten.

Na het ontbijt cheken we uit op camping "L'Ile des Barrats" en rijden we naar de parkeerplaats van de kabelbaan naar Aiguilles du Midi. Daar is achteraan plaats voorzien voor campers. De kostprijs van een overnachting is gelijk aan een dagticket. Vervolgens nemen we te Chamonix Sud de bus naar Argentière (niet op de gewone bus, want die komt er niet door, maar met de bus voor mountainbikers). Vandaag willen we één van de gletsjers van het Mont Blanc-massief bereiken, m.n. glacier d'Argentière. We zullen ons wat moeten haasten, want het is reeds hard bewolkt en vlak na de middag wordt regen voorspeld.

Met de kabelbaan leggen we al een heel stuk van de te overbruggen hoogtemeters af. Daarna is het een eenvoudig pad omhoog. We zetten er flink de pas in. Als we aan de voet van de glesjer zijn, gaan we via de morene nog een stukje omhoog tot we een volledig zicht op de gletsjer hebben. Mooi, al had het in een zonnetje pas helemaal af geweest. Enkele weken later vernemen we via het nieuws dat enkel mensen zijn omgekomen helemaal achteraan op de gletsjer, vermoedelijk bij het verder doorklimmen op de bergwanden. Daar blijven wij ver van weg. Het valt wel op hoeveel mensen er op de gletsjer lopen. Aan het 'point de vue' eten we onze picknick en gaan daarna vlug terug naar beneden (omwille van de dreigende regen). Als we rond 13u terug aan de kabellift zijn, voelen we de eerste druppels al ... en het zal de rest van de dag alleen maar harder en harder gaan regenen.

Wanneer we terug aan de mobilhome zijn, gaan de hemelsluizen - voor de zoveelste keer tijdens deze vakantie - nog eens wijd open. Papa gaat nog wat inkopen doen in de Carrefour vlakbij en komt verzopen terug. Het straatje dat de parking waarop we staan, verbindt met het grootwarenhuis, is werkelijk omgetoverd in een riviertje.

Het vervelende is dat morgen geen beter weer wordt voorspeld. Dat wordt onze verplaatsingsdag naar het Aosta-dal. Hier in Chamonix hebben we finaal wel kunnen doen wat we hadden gepland, alleen hebben we er door het mindere weer iets langer over gedaan en hebben de wolken ons bij een aantal tochten wel wat parten gespeeld. Maar anderzijds hebben we wel enkele mooie wandelingen achter de rug. Als we ooit nog eens naar Chamonix-regio terugkomen, staat de tocht naar Refure Albert I en de wandeling naar Le Brévent en het bijbehorende Lac op het verlanglijstje.

Het is de hele nacht blijven regenen. 's Ochtends gaat papa nog eens zien naar de weersvoorspelling die op groot scherm wordt getoond in het dalstation van Aiguille du Midi (op enkele minutjes stappen van waar we staan geparkeerd). Het slechte weer dat werd voorspeld voor de eerstvolgende dagen wordt er spijtig genoeg op bevestigd. Terwijl papa weg is, slaagt Jonas erin om een deel van het elektrisch circuit van de mobilhome stuk te maken. Hij heeft de haardroger aangesloten op de convertor ... die maar geschikt is voor toestellen tot 400 Watt. We hopen en vermoeden dat er slechts een zekering gesprongen is ... alleen hebben we geen reserve bij. Dus daar zullen we onderweg naar op zoek moeten gaan.

Na het ontbijt vertrekken we via de Mont Blanc tunnel richting Italië. Het is er even aanschuiven. Sinds de grote brand in 1999 zijn er zeer strikte veiligheidmaatregelen en moeten wagens een onderlinge minimumafstand respecteren. Wagens worden dus maar druppelsgewijs doorgelaten. Dat zorgt vanzelfsprekend voor vertragingen, al valt het al bij al nog mee. Na ongeveer 20 min is het aan ons. Het is even schrikken als de passage door de tunnel 58 EUR blijkt te kosten. De prijs van de péages begint op te lopen.

Het oorspronkelijke idee om in Courmayer en Aosta eens te stoppen, laten we onderweg vallen. Het blijft aanhoudend en zeer hard regenen, waardoor niemand van ons echt zin heeft om er door te lopen en de dorpen te bezoeken. Dat zal dan voor een andere keer zijn.

We stoppen nog langs een wegstation voor wat inkopen (o.a. vinden we daar zekeringetjes en is het elekticiteitseuvel in de mobilhome snel opgelost), eten er op de parking in de camper en rijden dan meteen door naar Breuil-Cervinia. Dat ligt helemaal achteraan een zijdal van het Aosta-dal en brengt ons aan de Italiaanse kant van de Matterhorn. We twijfelen even wanneer we de diepst in het dal gelegen camping passeren of we nog verder rijden ... wat we finaal toch doen. Het laatste deel van de tocht is behoorlijk vermoeiend met heel wat kleine bochten en haarspelden.

Helemaal achteraan het dal, net voor je Breuil-Cervinia binnen rijdt, ligt op de rechterkant een grote camperplaats (50 plaatsen). Op zonnige dagen zou deze naar het schijnt meestal volledig vol staan , maar op het moment dat wij er aan komen, is deze compleet leeg. We hebben ons nog niet geparkeerd of de verantwoordelijke van de camperplaats is al daar om een bonnetje te schrijven en af te rekenen. We waren nog aan het twijfelen of we hier zouden gaan staan of op de laatste camping die we zijn gepasseerd. Maar in dat laatste geval moeten we dan toch opnieuw terug tot hier rijden voor een wandeling aan de voet van de Matterhorn. We besluiten hier dus te blijven staan. Voor de prijs van 7 EUR/dag moeten we het zeker niet laten.

We kiezen ons een plek uit met de neus van de mobilhome recht naar de Matterhorn. De top is op dat moment wonderwel volledig te zien, wellswaar omgeven door grijze wolken, zwanger van regen die ons zeker nog te beurt zal vallen. Nadat we er goed geïnstalleerd zijn, wandelen we voor een kleine verkenning naar het dorp. De autovrije hoofdstraat van Breuil-Cervinia is best wel gezellig, maar verder is het een dorp dat volledig georiënteerd is op de wintersport, met talrijke grotere hotels op de berghellingen.

Het gebouw van het dalstation in Breuil-Cervinia wordt met staalgaas bij elkaar gehouden om te vermijden dat er stukken van de muur op de voetgangers zouden vallen ... stel je voor. Zoiets is in Zwitserland echt ondenkbaar. Aan de andere kant van de Matterhorn, ligt het Zwitserse Zermatt. Dat is toch een heel stuk gezelliger en verzorgder. In vogelvlucht ligt amper 10 kilometer tussen Breuil-Cervinia en Zermatt, maar toch is er een heel groot verschil (naar onze mening) qua beleving.

We eten pizza in een van de talrijke restaurantjes en wandelen daarna terug naar de mobilhome. Er is nog een tweede camper komen bijstaan, maar verder blijft het er bijzonder rustig.

Het is bewolk wanneer we wakker worden. Papa is - naar gewoonte - het eerst op en haalt broodjes in het dorp. Na het ontbijt gaan we samen naar het Lago Blu, wat vanaf de camperplaats amper een 10-tal minuuten wandelen is. Het idyllische plaatje van een reflecterende Matterhorn in het groen-blauwe water van het meertje, is er vandaag spijtig genoeg niet bij. Wel veel wolken. Het ziet er evenwel naar uit dat het vandaag redelijk droog zal blijven (of is dat 'wishful thinking'?). Papa zou er daarom toch graag op uit trekken. Er zijn echter weinig andere geïnteresseerden om in dit instabiele weer mee te gaan ... dus het wordt een éénmanstocht.

Het gaat richting Lago Giollet. Niet echt een wandeling met superuitzichten, enerzijds omwille van het toch wel zwaar mismeesterde landschap ten behoeve van de wintersport, anderzijds omwille van de laaghangende bewolking ... Maar niettemin: op stap zijn in het hooggebergte is altijd de moeite waard. Het is vermoeiend en ontspannend te gelijk. Het geeft energie en meteen ook een onbeschrijfelijke vorm van gelukzalige rust.

Na een klein uurtje stappen, passeer ik een omvangrijke kudde koeien die naar beneden komt. De boer weet te vertellen dat het boven veel te hard waait en ze daarom naar lagergelegen weiland komen vandaag. Kort daarna begrijp ik ten volle wat hij bedoelde: een snedige en bijzonder koude wind blaast me bijna weg als ik langs de oever van het Lago Giollet loop. Even twijfel ik nog om langs de bovenkant van het meer naar het bergstation Plan Maison te stappen, maar door de wind zie ik van dat plannetje snel af. Op de Kompass-wandelkaart die ik bij heb, staat vooraan een mooie foto van de Matterhorn die reflecteert in een rimpelloos Lago Giollet ... Mmm ik sta op de plek waar die foto ongeveer moet genomen zijn ... het plaatje is nu totaal anders: het rimpelloze meer lijkt door de wind nu op een woelige zee met heuse golfjes aan de oever. En in plaats van de Matterhorn zie ik dikke wolken met daaronder wat besneeuwde flanken. Genoeg kou geleden, vlug weg hier... Het is ondertussen ook licht beginnen regenen. Ik ga achter een heuvelrug uit de wind zitten (wat het meteen best aangenaam maakt) voor de picknick.

Ik kijk richting Breuil-Cervinia uit over een mooi bloementapijt met wat lager gelegen een klein meertje en een ruine. Na de pickpick daal ik terug af en kom na enige tijd terug op het pad langs waar ik naar boven was gekomen. Naarmate ik verder afdaal trekken de wolken wat meer open. Hopelijk een voorbode voor mooi weer morgen!

Wauw, wat een schitterend zicht als we opstaan. Een straalblauwe hemel zorgt ervoor dat we de Matterhorn in alle glorie kunnen bewonderen. Papa haalt broodjes in het dorp voor het ontbijt en de picknick en daarna gaan we samen naar het dalstation in Breuil-Cervinia. De lift brengt ons in 2 etappes naar Lago Cime Bianche. In de lift staan meer skiërs dan wandelaars. Voor het skiën wordt nog één station hoger gegaan. Van daar kan over de gletsjer richting Zermatt geskied worden.

Wij stappen vanaf het bergstation aan Cime Bianche door het kale landschap richting refugio Theodulo. De laatste 300 hoogtemeters gaan door de sneeuw. De regen van de laatste dagen heeft op die hoogte voor extra sneeuw gezorgd. Het is lastig stappen, maar het maakt deze toch daarnet net tot iets bijzonder en leuk. Als we boven aan de hit aankomen, ligt op alle tafels en stoelen op het terras, een sneeuwlaag van zo'n 15 cm. We picknicken dan maar op de 2 sneeuwvrije bankjes vlak voor de inkomdeur.

Aan de achterzijde van de hut, hebben we een bovenaanzicht op de Theodulogletsjer. Skiërs gaan er met grote snelheid richting Zermatt. Als we de wandelkaart bekijken, zouden we de Zwitserse Gandegghütte moeten kunnen zien (waar we in 2009 tijdens onze vakantie in Täsch zijn geweest). Maar tevegeeft. Misschien zouden we ze met een verrekijker zien, maar met het blote oog kunnen we de hut niet vinden.

De afdaling door de sneeuw gaat een pak gemakkelijker dan bergop. Lisa schuift zelfs een stukje op haar regenjas naar beneden. De rest van de afdaling naar het bergstation Plan Maison, is eerder saai en gaat door een landschap dat werkelijk volledig is verknoeid tot eer en glorie van de wintersport.

Rond 16u vertrekken we richting Lago Maggiore. We eten onderweg in een baanrestaurant en komen rond 21u aan in de omgeving van Stresa. Onze GPS geeft camping Orchidea in Feriolo als eerste mogelijkheid. We worden door heel wat kleine straatjes geloodsd. (eigenlijk onverantwoord dat we dit doen met de mobilhome - we waren al een bod tegengekomen dat het verboden was voor vrachtwagens en bussen en terwijl we door de straatjes rijden beseffen we dat dit niet omwille van het gewicht was maar omwille van de scherpe bochtjes en smalle straatjes). We komen langs de verkeerde kant van de camping aanrijden. De GPS heeft ons naar een straatje vlak aan het Lago Maggiore gestuurd. Daar is wel een poort van camping Orchidea, maar dat is niet de hoofdingang (die ligt aan de aandere kant van de camping aan een grotere straat). De camping blijkt bovendien al gesloten te zijn. We spreken er echter nog iemand aan die met walkie-talkie de zaken wat in het oog aan het houden is (en dus volgens ons iemand van de camping zelf is) en we worden gelukkig nog geholpen ... en snel ook. De poort wordt speciaal voor ons nog open gedaan en enkele minuten later staan we op een goed plekje. Het is er wel bijzonder druk en de campingplaatsen zijn niet echt groot, maar we zijn vooral blij dat we nu vooral effe rust hebben. Het is ondertussen al donker geworden. het was een vermoeiende, maar ook prachtige dag.

Het is vannacht opnieuw gaan regenen met in de vroege ochtend onweer erbij. We slapen daarom wat langer uit. Volgens de weersvoorspellingen zou het vandaag nog een behoorlijke dag moeten worden met in de namiddag zon.

Tijdens het ontbijt beslissen we 3 nachten op de camping te reserveren in de hoop dat het weer zal toelaten om te doen wat we vooraf hadden gepland, m.n. een bezoek aan de Borromeïsche eilanden en een bezoek aan het klooster van Santa Caterina del Sasso (dat tegen de rotswanden aan de oevers van het Lago Maggiore is gebouwd). Voor beiden zullen we een veerdienst over het meer moeten reserveren.

Aan de receptie van de camping nemen we een kaartje een de busregeling mee. Initieel dachten we van Stresa een veerdienst te zoeken voor een bezoek aan de eilanden, maar uit de informatie in de brochures blijkt dat dit ook perfect kan vanuit Baveno, wat amper op 5 min. rijden ligt van Feriolo .

Rond 11u30 nemen we de bus naar Baveno. De bus is er wel niet op het afgesproken tijdstip (en we staan een tijdje in een licht druilerige regen), maar dat heeft wellicht alles te maken met het zeer drukke verkeer. Een continue stroom aan wagens (waarvan bijna 50% met Nederlandse nummerplaat) lijkt rond het meer te draaien. In Baveno stopt de bus vlak aan de startplaats van de veerdiensten over het Lago Maggiore. We kunnen onmiddellijk mee met een dienst die 2 van de 3 eilanden aandoet, m.n. Isola Bella en Isola Dei Pescatori. Hopend op snel wat beter weer, gaan we op dat aanbod in en enkele minuten later varen we al met de boot over het meer. Op dat moment is de regen nog van de partij. Toen we deze reis aan het plannen waren, hadden we het ons anders voorgesteld ... à laise in de zon ... maar je hebt het niet voor het kiezen op dat vlak.

De Borromeïsche eilanden zijn de bekendste en meest toeristische eilanden in het meer. De Borromeïsche eilanden worden voor het eerst in de tiende eeuw na Christus genoemd. De eilanden zouden echter pas bekend worden nadat de familie Borromeo ze kocht in de zeventiende eeuw. Deze lieten schitterende paleizen bouwen en prachtige tuinen op de eilanden aanleggen. De twee van de eilanden van de Borromeïsche eilanden zijn nog steeds persoonlijk eigendom van de familie Borromeo die nog enkele weken per jaar op de eilanden verblijven. Het eerste einland dat we aandoen is Isola Bella. Zoals de naam al doet vermoeden is Isola Bella een schitterend eiland. Het palazzo en de schitterende terrastuin op eiland laten vervlogen tijden herleven. De oorspronkelijke naam van het eiland is Isola Isabella genoemd naar de vrouw van Carlo III Borromeo die het eiland samen met de andere Borromeïsche eilanden in de zeventiende eeuw kocht. Deze naam werd echter al snel veranderd nadat mensen de schoonheid van het eiland aanschouwd hadden. Het grootste deel van Isola Bella wordt ingenomen door het Pallazo en de terrastuin. Alleen het deel voor het en naast het Palazzo wordt hier niet door ingenomen. Op dit deel van het eiland zijn de aanlegsteigers en enkele winkeltjes te vinden. Het Pallazo en terrastuin op Isola Bella kunnen bezocht worden al wordt hier wel een stevige entreeprijs voor gerekend. Dit is echter meer dan de moeite waard. Het Palazzo verkeert in een uitstekende staat en is één van de mooiste en best bewaarde barokke paleizen in dit deel van Italië. De terrastuinen die op het hoogste punt zesentwintig meter boven het waterniveau van het Lago Maggiore uitsteken stralen ongelooflijke rijkdom uit.

We picknicken op Isola Bella en op het moment dat we de tuien bezoeken, komt het zonnetje er wat door. De veerdienst is zodanig geregeld dat je zelf kan bepalen wanneer je naar het volgend eiland vaart. Alleen moet je op het juiste tijdstip aan de juiste steiger staan (want er zijn verschillende veerdiensten die vanuit verschillende dorpen langs het meer toeristen van en naar het eiland brengen. Nadat we alles rustig hebben kunnen bekijken, varen we naar Isola dei Pescatori. Dit is het enige tot de Borromeïsche eilanden behorende eilanden dat permanent bewoond wordt. Het is tevens het enige eiland dat geen persoonlijk bezit meer is van de familie Borromeo. Op Isola dei Pescatori is een klein dorpje te vinden dat het complete eiland bedekt. Door het eiland loopt één lange straat die van de ene zijde van het eiland naar de andere loopt. Deze bijzonder smalle straat brengt je langs enkele restaurants en toeristische winkeltjes.

Rond 16u staan we terug in Baveno. We gaan er nog even tot aan de Romaanse Sint Gervatio kerk en nemen dan de bus terug naar Feriolo. We eten nog een ijsje op een terrasje langs de waterkant en gaan dan terug naar de mobilhome. Na het avondeten, spelen we samen kaart met een 'verse' boek kaarten die Jonas op Isola Bella gekocht heeft.

Morgen wordt flink wat regen voorspeld. We maken dus nog niet teveel plannen.

Het is een zware regendag met aanhoudend onweer. Sommige campingplaatsen lopen behoorlijk onder water. Van die ellende hebben we met de mobilhome gelukkig geen last. Hadden we hier met onze tent gestaan, hadden we wellicht flink gevloekt :-( Maar nu zitten we netjes droog. We hebben de luifel laten open staan, zodat we droog kunnen binnen en buiten gaan ... maar het is vooral binnen zitten vandaag.

In de late namiddag is het even beter en maken we een kort wandelingetje langs het Lago Maggiore, maar het begint al snel weer te regenen. Omdat de temperatuur wel OK is, zitten we daarna onder onze luifel buiten ... boekje lezen, verslagje maken ... we laten het m.a.w. zo min mogelijk aan ons hart komen.

We kopen een WIFI-kaart voor één uur aan de receptie van de camping om meer in detail te zien wat de weersverwachtingen voor de komende dagen zijn. Morgen zal nog een regendag zijn, maar de dagen daarop zouden zeer mooi moeten worden.

's Nachts worden we gewekt door 2 ambulances die de camping oprijden. Heeft het iets te maken met het onweer dat even heel vlakbij was? 's Ochtends blijkt dat dat niet zo was en er iemand onwel was geworden.

Omdat het vandaag 'oude wijven' regent, besluiten we er een verplaatsingsdag van te maken, zodat we al geïnstalleerd zijn op onze volgende stek op het moment dat het weer beter wordt (we kijken er echt naar uit). Dit wil zeggen dat we het idee laten varen om aan het Lago Maggiore het klooster van Santa Caterina del Sasso te bezoeken. Hopelijk hebben een van de komende jaren tijdens een rondrit die kans nog wel eens.

We rijden naar Locarno, het Zwitserse deel van het Lago Maggiore. De zware regen, maakt de trip wel wat stresserend. Op zich is de weg langs het Lago al vrij smal, maar met de harde regenval is het extra opletten waar we rijden.

In Locarno is een camperparking, maar die staat volledig blank als we er passeren. We besluiten daarom door te rijden naar camping Delta, enkele honderden meters daar vandaan. Het is een 5-sterren camping ... en dat voelen we als ons de prijs wordt meegedeeld voor 2 nachten: 181 EUR ... terwijl de campeerplaatsen op zich eigenlijk niet zoveel voorstellen. De meeste plaatsen staan op het moment dat we er aankomen trouwens ook onder water ... dus echt z'n geld niet waard. Voor 181 EUR voor 2 nachten zouden we in België al een B&B hebben. De camping ligt wel vlak aan meer en er zijn enkele zones waar je - als het zonnetje zou schijnen - ongetwijfeld zeer aangenaam kan zitten. Dat zal wellicht een deel van de campingprijs bepalen (alhoewel camping Orchidea in Feriolo ook vlak aan het Lago ligt en de prijzen er toch totaal verschillend zijn). Het algemeen gegeven dat Zwitserland duur is, zal ook wel in belangrijke mate meespelen, zeker. Enfin, we besluiten hier toch 2 nachten te blijven en hopen dat eens het zonnetje er door komt we volop van de ligging van de camping kunnen genieten.

In de late namiddag breekt de zon erdoor en we besluiten nog naar Ascona te gaan. Het is wel een wandeling van minimaal 8km. Jonas en Lisa hebben er niet veel zin in. Dan doen we het maar met ons tweetjes. Eerst gaat het langs de Maggia (die in Locarno in het Lago Maggiore uitmondt), om vervolgens door de straten van Ascona richting de oever van het meer te stappen. Als we aan het Lago Maggiore aankomen, lijkt het alsof we door een mondaine badplaats lopen. We zijn vreemde wezens met bergschoenen en een rugzak tussen al het opgetutte volk dat 'mensjes kijkt' vanop de talrijke terrassen. Desalniettemin is het een mooie plek.

Rond 18u zijn we terug aan de mobilhome en eten we buiten bij zeer aangename temperaturen. We gaan nog even in de zon zitten aan de boord van het Lago (... maximaal genietend van deze dure camping :-)).

We staan op onder straalblauwe lucht. Een aangename verandering na de veelvuldige regen van de voorbije dagen. Op de camping is een klein winkeltje waar papa broodjes gaat halen. We ontbijten vanzelfsprekend buiten en we zijn er niet alleen. Al snel komen verschillende vogeltjes en ook enkele eenden bedelen om wat stukjes brood. De eenden komen met uitgesterkte nek tot vlak naast Lisa's stoel staan ... dan kan je toch niks weigeren, zeker?!

Nadat we pick-nick hebben gemaakt, vertrekken we vanaf de camping richting het centrum van Locarno. We passeren een mooie jachthaven waar we plots één van de zeldzame motorjachten van Etap zien. Vlug een foto voor Filip maken. Dit moet één van de laatste ontwerpen zijn waar hij zelf heeft aan meegewerkt alvorens Etap Yachting is opgedoekt. In Locarno nemen we de funiculaire die ons tot bovenaan het bekende klooster van Madonna Del Sasso brengt. Vervolgens nemen we er een kabelbaan die in 2 etappes tot aan Cimetta gaat. De tweede etappe is wel een bijzondere stoeltjeslift. De bankjes hangen niet zoals gewoonlijk met het gezicht in de richting naar waar de lift gaat, maar ze hangen er zijdelings aan. Vanop Cimetta hebben we reeds een mooi zicht op het Lago Maggiore en de monding van de Maggia in Locarno. Vanaf dit punt is ook goed de 'zig-zag-vorm' van het meer te zien.

We klimmen (met constant zicht op het Lago) verder naar Cima Della Trosa, het hoogste punt in de omgeving. Na een korte pauze op de top, dalen we langs de achterkant terug af. Dit is een deel van de wandeling waar we het 'binnenland' van' Tessin wat kunnen beleven: geen uitgesproken hooggebergte, maar eerder zacht afgeronde en beboste hellingen en weilanden met hier en daar zeer oude huizen en dorpen. In de verte zien we een glimp van het Lago di Vogorno, maar we komen onvoldoende dichtbij om het stuwmeer echt goed te zien.

We lopen de hele tijd in de zon en het is best wel warm geworden. Als we aan een klein boerderijtje komen, zijn er enkele bomen waar we wat schaduw hebben en eten daar onze picknick op. Maar veel tijd wordt ons niet gegund want een groepje koeien komt al grazend steeds dichterbij. We staan duidelijk op een plek waar het gras het malst is ... We pauzeren er bijgevolg niet te lang en dalen verder af. Vrij snel zitten we in meer bebost gebied. Niet zelden met steile afgronden. Hadden dit kale rotsen geweest, denk ik dat de hoogtevrees zeker had opgespeeld. Maar door de struiken en bomen, geeft zo'n steile helling toch wel een ander gevoel en was het al bij al perfect te doen.

De wandeling brengt ons tot bij het tussenstation Cardada. We gaan nog langs een uitzichtspunt via een soort van hangbrug en nemen vervolgens de lift terug naar beneden. Alvorens in de funiculaire te stappen, gaat het nog even tot aan het klooster van Madonna Del Sasso voor wat foto's. Als we terug beneden staan, maken we nog een ommetje door Locarno, maar van de mooie marktplaats is niet zo heel veel te zien omdat ze alles aan het opstellen zijn voor het filmfestival van Locarno binnen enkele dagen. Het is er nu reeds verschrikkelijk druk, wat moet dat tijdens het filmfestival zijn?

We eten iets in de lokale McDonalds en keren dan terug naar de camping voor een verkwikkende douche. Daarna genieten we nog een hele tijd onder onze luifel van de avond en ondergaande zon. Er komt stilaan frisse wind opzetten. Hopelijk geen voorbode van opnieuw minder goed weer.

Het belooft opnieuw een zonnige dag te worden. We willen graag nog iets mee pikken van de typische sfeer van de oude dorpen van Ticino en besluiten een aantal plaatsen te bezoeken diep in het dal van de Maggia en de Bavano. Na het ontbijt en het uitchecken op de camping draaien we in het centrum van Locarno de 'via valle Maggia' in. Ter hoogte van Cavergno spits de weg en rijden we de vallei Bavona in. De weg is bij momenten smal en enkele keren kunnen we een tegenligger niet passeren en moet die achteruit, maar zonder echt noemenswaardige problemen staan we iets meer dan een uur later op een parking aan Foroglio.

Foroglio is prachtig ingesloten door de groen bebostte vallei die de rivier Bavona er heeft uit gesleten. De 80m hoge waterval, vlakbij het dorp, maakt het geheel af. Het dorp is prachtig. Echt authentiek, wel een toeritische trekpleister, maar op het moment dat wij er zijn kunnen we er in alle rust tussen de huisjes en mini steegjes lopen.

We wandelen daarna stroomafwaarts naar het dorpje Ritorto. Daar picknicken we aan het kleine kerkje. Vervolgens gaat het weer stroomopwaarts richting Foroglio en stapt papa door de bossen en langs de Bavona nog tot aan het volgende dorpje, Roseto. Allen stralen ze dezelfde rust en authenticiteit uit.

Als we vertrekken staat de parking helemaal vol en staan wagens al in de bermen geparkeerd. Gelukkig dat we er zo vroeg gekomen waren, want voor het parkeren van de mobilhome had het anders niet zo evident geweest. Op de terugweg stoppen nog even aan een mooie stenen brug over de Bavano. Als we wat later opnieuw langs de Maggia richting Locarno rijden, valt op dat de kiezel'stranden' langs de rivier intensief gebruikt worden om er te zonnen... het is eens iets anders dan aan het strand liggen.

In Locarno aangekomen, gaan we vervolgens richtign E35 en Airolo. Gaandeweg lijken we naar steeds minder goed weer te rijden. Als we een tijd later vlakbij de Gotthard-tunnel komen, begint het verkeer te stroppen. We rijden de parking op vlak voor de Gothard-tunnel (en -pas). Tewijl anderen in de file wachten, koken en eten we ons avondmaal in de mobilhome. Kort daarna komt het verkeer terug wat mee op gang en schuiven we terug mee in. Niet om door de tunnel te gaan, maar wel om de Gotthard-pas op te rijden. We beginnen aan een trip die ons via 3 passen (Gotthard-, Furka- en Grimselpas) tot aan onze overnachtingsplaats moet brengen. Een trip die wel wat concentratie vraagt, niet in het minst omdat het weer merkelijk begint te verslechteren en we soms door een dichte mist moeten rijden. Maar de mobilhome brengt het er goed van af. Het manouvreren en optrekken in de talrijke haarspeldbochten gaat perfect.

Als we bovenaan op de Grimselpas stoppen zitten we in een heel dichte mist en begint het ook al wat te schemeren. We staan vlak aan de Totesee, maar daar zien we geen glimp van. De parking is bovendien volledig leeg. Er zijn leukere momenten als je je vooraf iets tracht voor te stellen van een zomervakantie. Er staat wel quasi onmiddellijk een man naast de mobilhome voor het regelen van een overnachtingsticket (10 Zwitserse frank). Er mag op de verschillende parkings overnacht worden. Ze horen bij hotel Alpenrösli bovenaan de Grimselpas. Bij het uitstappen voelen we pas hoe koud het hier wel is. Een ijswind doet de gevoelstemperatuur nog een stukje dalen. Snel de mobilhome weer in, is de boodschap. Als het weerbericht klopt, zou het morgen echter een zonnige dag moeten worden. Laat ons hopen, want met dit weer is het echt onmogelijk om buiten te komen.

Het was een rustige nacht. De mistige nacht heeft weinig vervoer over de Grimselpass gelokt. Enkel in de vroege ochtend hebben we enkele eenzame zielen voorbij horen rijden. Met de dikke mist van gistsrenavond in het achterhoofd, is het spannend om een gordijntje open te doen. Zou het open getrokken zijn? En jawel, zoals min of meer voorspeld, is er geen wolkje meer te bespeuren. Super om onze vakantie zo te kunnen eindigen. Buiten is het wel nog verdraaid koud. Als we na het ontbijt samen buiten staan, bekijken we de 2 opties voor de wandeling. Aan onze rechterzijde gaat het richting Nägelisgrätli. Zonder twijfel een mooie wandeling die ons zou brengen naar een punt waar je een prachtig bovenaanzicht hebt van de volledige Rhonegletsjer. Het nadeel is dat het grootste deel van de beklimming in de schaduw is. Met de lage temperatuur nodigt het alternatief aan onze linkerzijde meer uit: naar de top van de Sidelhorn. Het is een wandeling die we in 2011 ook hebben willen doen, maar waar we toen omwille van de sneeuw hebben moeten staken ter hoogte van de Husegghütte. Van sneeuw zullen we deze keer geen last hebben. We zien de Sidelhorn mooi en sneeuwvij liggen in de zon. Na nog een sanitaire tussenstop in hotel Alpenrösli, gaan we op pad.

Tot aan de Husegghütte is het bekend terrein. Vrij snel hebben we een mooi zicht op de Totesee (waar we geparkeerd staan) en de - soms licht kaki uitziende - Grimselsee. Vrij snel hebben we zicht op de Unteraargletscher met de bergtoppen waarachter Grindelwald en Fist liggen. Als we wat verder stijgen vervolledigen de Triebtensee en de Oberaarsee en -gletsjer het prachtige panorama. Alleen al voor dit zicht is deze wandeling de moeite waard. Maar we mikken nog iets hoger ... de top van de Sidelhorn zelf. Als we aan het punt staan van de laatste klim, rijzen er wat vragen in e eigen rangen of we dit wel moeten doen. Het is immers behoorlijk steil over een veld van grote rotsblokken waar niet steeds een pad aanwezig is. Maar met wat handen- en voetenwerk en rustig en behoedzaam klimmen, bereiken we korte daarna en zonder problemen de top van de Sidelhorn. Een ronduit prachtig 360°-panorama is de beloning. Tijdens onze picknick kunnen we er volop van genieten.

We dalen af langs de achterkant om dan richting Triebtensee te stappen. Die afdaling gaat over nog grotere rotsblokken, waardoor het soms wat zoeken is naar de meest gepaste te volgen weg. Een pad is er niet echt, maar de gekende rood-witte merktekens wijzen de richting waarin we moeten gaan. Eens die 'hindernis' genomen, gaat de rest van de wandeling over traditionele en probleemloze bergpaden. Aan de Husegghütte komen we terug op het pad langs waar we gekomen zijn. Snel erna zien we de Totensee en de parking al liggen.

Een prachtige wandeling. Blij dat we deze keuzen gemaakt hebben, ook al zal de tocht naar Nägelisgrätli en de Rhonegeltsjer best de moeite zijn. Die houden we dan maar voor een andere keer. De kou viel al bij al nog mee, al heeft papa er toch wel het meest last van gehad. Volgende keer een mutsje mee?

We rusten nog even uit in de mobilhome voor we finaal beginnen aan onze terugreis. Dit is toch ook een ontegensprekelijk voordeel van een mobilhome: ook al breken we de terugreis in twee (wat het tot een heel stuk ontspannender reizen en rijden maakt), toch verliezen we geen extra dag. De afdaling van de Grimselpas is een gekende trip die we in 2010 en 2011 herhaaldelijke keren hebben gedaan toen we in Meiringen kampeerden. Vervolgens gaat het via de Brienzer- en Thunersee richting Bern en Basel. Onze overnachtingsplaats is opnieuw Haut-Koeningsbourg. Alleen weten we ondertussen dat we best achter het restaurant en het winkelcentrum staan om geen last te hebben van het geruis van de autosnelweg. Er is voldoende plaats om dat te doen.

Het hebben een zeer rustige nacht gehad. We stonden dus op een merkelijk betere plaats geparkeerd dan in de heenreis. Van de autosnelweg hebben we op geen enkel moment last gehad. We nemen een ontbijtje in restaurant/winkelcentrum. Het gebouw is een toeristische ode aan de Vogezen en De Elzas is het algemeen. Een mooie streek waar we zeker eens wat mee tijd voor moeten vrijmaken om het beter te lezen kennen. Maar dat is voor een andere keer. Na het ontbijt gaat het immers onverbiddelijk richting thuis.